Jesteśmy już ponad rok od początku pandemii. Przebijamy kolejne rekordy zakażeń, służba zdrowia trzyma się wyłącznie na cienkim sznureczku, utkanym z poświęcenia pracowników i pracowniczek. Ludzie są wymęczeni psychicznie, stęsknieni za jakimikolwiek rozrywkami, które nie są coraz chudszą ofertą serwisów streamingowych, spotkaniami w małym gronie i spacerami po najbliższej okolicy. Nie dziwię się zatem, że część lokali gastronomicznych i barów działa w podziemiu, a w jakimś artykule w liberalnych mediach jeden z właścicieli takiego przybytku porównuje sytuację do barów speakeasy za czasów prohibicji w USA. Tyle, że wtedy nie szalał śmiertelny wirus, którego najnowsza mutacja ścina z nóg także młodszych, a potrzeba rozrywki to kiepska wymówka na narażanie zdrowia i życia innych. Co i rusz widzę różne memuchy i mapy, z których wynika, że jesteśmy wyjątkiem, bo w takich a takich krajach działają bary, hotele, ba – odbywają się nawet imprezy! W meksykańskim Tulum grała cała plejada znanych klepaczy – od Solomuna po Marco Carolę – a wielu piewców samostanowienia patrzy tam z zazdrością. Nie muszę dodawać, że za takimi wrzutkami stoją osoby o wolnościowej orientacji, dla których maseczki i ograniczenie działania biznesów sprzyjających rozprzestrzenianiu się pandemii to zamach na prawa człowieka. Kiepska sytuacja jest zresztą w innych, popularnych wśród międzynarodowej szajki imprezowej miejscach, czyli na Zanzibarze i w Ukrainie. Powtarzam to już nie wiem który raz – tak, można mieć słuszne pretensje do rządu o niezbyt mądre strategie komunikacyjne, chaos związany z kolejnymi obostrzeniami, czy dosłowne wałki ministra Szumowskiego i premiera Morawieckiego na maseczkach, respiratorach, czy innych cudach-niewidach robionych pod propagandę TVP. Ale nie zmienia to faktu, że tylko przez obostrzenia (i szczepienia, których tempo zostawia wiele do życzenia) i stosowanie się do nich, sytuacja ulegnie poprawie. Jest mi przykro, że jednym z głównych recydywistów i czarnych owiec branży muzycznej od samego początku jest scena klubowa, co oczywiście stoi w kompletnej sprzeczności wobec wartości, które ją pierwotnie ukształtowały.

Powstały już reportaże o tym zjawisku, a poczucie niezniszczalności, właściwe młodszym i starszym ludziom nocy, w ogóle nie skłania do refleksji. Od razu utrącam wszelkie argumenty o potrzebie zarabiania. Nie dalej jak wczoraj widziałem się ze znanym producentem i DJ-em (spoza sceny klubowej), który wrócił do pracy w korporacji i hustluje na każdy możliwy sposób. Wiem o DJ-skich weteranach i weterankach, którzy po prostu znaleźli inną pracę, czasem poniżej swoich kwalifikacji, mimo wielu ofert grania na koronabibkach. I o ile argumenty ekonomiczne zrozumieć w jakimś stopniu można, to wcale nie o to tu chodzi. A o co? Wystarczy spojrzeć na każdą większą inbę, by zrozumieć. [pisownia oryginalna] Jakie to wszystko krótkowzroczne i zaściankowe. Nikt z was nie zwraca uwagi na fakt, że te imprezy dla wielu ludzi są jedynym momentem w którym mogą sobie pozwolić na odetchnięcie od zniszczonej kariery, rozjebanych planów czy choćby codziennej walki o utrzymanie rodziny. Myślę, że nawet nie macie pojęcia jaka dewastacja psychiczna się dokonała za sprawą niekompetentnego rządu i idiotycznej polityki walki z wirusem. Nikt z was nie zwrócił uwagi na fakt, że obecne zniewolenie narodu nie jest podyktowane zdrowiem czy sytuacją epidemiczną, tylko umacnianiem władzy za pośrednictwem strachu. Nie zauważyłem by ktoś z was nawoływał do niechodzenia do centrów handlowych czy kościołów, które odgrywają obecnie główną rolę w transmisji wirusa. (jak ktoś lubi liczby – typowa impreza w obecnych czasach to 300-500os, centrum handlowe m1 obsługuje 30 tysięcy osób tygodniowo) – pisze gagatek pod głośnym postem Jacka z Brutażu, w którym po raz kolejny nawołuje do opamiętania się. Młody kolektyw, rzekomo queerowy, regularnie ciśnie bibki, pisząc w zaproszeniu o braku granic. Ludzie potrzebują RESETU – można przeczytać w innym miejscu. Potrzebują, ale przychodzi mi na myśl jakieś 9000 innych aktywności – część nawet z narkotykami – które nie są imprezą w zamkniętym pomieszczeniu o kiepskiej wentylacji, z masą ludzi nieprzestrzegających reżimu sanitarnego. Post Jacka jest znamienny, bo pokazuje, jak głęboko pękło środowisko. Między oskarżeniami o zabijanie ludzi a samozadowolonym pitoleniem o wolności i resecie nie ma żadnego miejsca na porozumienie. Znam sytuacje, w których ludzie z undergroundowych kolektywów posypują głowę popiołem, bo zagrali raz w półotwarte lato, albo, olaboga, zorganizowali domówkę na sześć osób. Przejęci zaczynają robić niemal komiczny rachunek sumienia. Z drugiej strony mamy regularnie otwierane kluby, ba, w ofercie jest nawet rave w dawnej siedzibie jednej z ambasad organizowany przez duży stołeczny podmiot, co jest piekielnie przewrotne i ironiczne (to była placówka dyplomatyczna totalitarnego reżimu). Duża część klubowej publiki – jak i całego społeczeństwa – albo uważa, że pandemii nie ma, albo że jej po prostu nie dotyczy. Oba stwierdzenia są nieprawdziwe.

Organizatorem dużego festiwalu tanecznego jest zawodnik, który całą pandemię hulał i dawał pohulać innym. Miejscówy odpalą ci, którzy mieli na tyle oszczędności, żeby trudny czas przeczekać (lub przebalować na koronabibkach robionych przez siebie lub innych) i nie będą to undergroundowe kolektywy i małe kluby skupione prezentowaniu szerokiego spektrum muzyki niezależnej. W tak przeorany krajobraz o wiele łatwiej będzie wjechać markom i sponsorom, nie tylko dlatego, że każdy grosz będzie się liczył, ale także dlatego, że klubowy ruch oporu wobec komercjalizacji i mainstreamizacji sceny z pandemii wyjdzie rozbity, wymęczony ekonomicznie, podzielony szarpaninami w internecie. Nie mam problemu z tym, że hucznie ogłasza się festiwal zaplanowany na czerwiec – kto wie co wtedy będzie, przez kwartał może się wiele zmienić, zarówno pod względem dostępu do szczepionek, jak i samego przebiegu pandemii. Byłem w zeszłym roku na Up To Date Festivalu, który udowodnił, że da się zrobić taką imprezę z zachowaniem reżimu sanitarnego. Za to mam problem z tym, że po raz kolejny scena będzie zaliczać jakościowy spadek, pod każdym względem. W undergroundzie nastroje są minorowe – a nie oszukujmy się, to właśnie podziemie jest artystycznym katalizatorem sceny – czeka nas absolutna hedonizacja spod znaku biznes techno. Mówiąc szczerze – a jestem producentem i DJ-em już ponad dekadę – ja też czuję się zmęczony kompletnym shitfestem, jakim stała się scena klubowa. Jestem zawiedziony publiką, dla której nie liczy się muzyka – tej można słuchać bezpiecznie w domu – a sam akt nocnej destrukcji używkami. Jestem zawiedziony cwaniaczkami kapitalizującymi nieodpowiedzialne żądze tłumu – część z nich uważałem za ludzi rozsądnych i utalentowanych. Talentu nikt im nie zabierze, szacunek już tak. Jestem zawiedziony zmową milczenia, jaka panuje w środowisku, bo przecież nikt nie chce zyskać opinii pieniacza kalającego własnego gniazdo.

Skuteczność radykalnych głosów – jakkolwiek technicznie prawdziwych – jest niewielka, tylko zwiera szyki koronaimprezowiczów i prowokuje odruchy defensywne. Spora część sceny po prostu milczy, nie chcąc narazić się środowisku, które potem będzie decydować o podziale łupów i bookingów. Zastanawiam się, czy można inaczej. Nie wiem. Naprawdę nie wiem, jakich innych argumentów niż tych o życiu i zdrowiu można używać. Owszem, można darować sobie wycieczki osobiste, kiedy skala przypału jest bardzo szeroka i sięga zarówno luksusowych imprez w willach, jak i obskurnych potańcówek w piwnicach na kilkadziesiąt osób (pozdrawiam moich sąsiadów z miejsca, w którym mamy studio i salkę prób!). Aczkolwiek nie sądzę, że oszczędzenie tej czy innej ksywki zneutralizowałoby odpór koronaimprezowiczów, przekonanych, że impreza to prawo człowieka, nawet w czasach śmiercionośnego kryzysu zdrowotnego. W najczarniejszych chwilach myślę o scenie klubowej jako tworze zbankrutowanym moralnie i artystycznie. Niestety, robi niewiele, żeby te myśli zmieniać.