W 2018 roku w wywiadzie dla The Guardian RuPaul powiedział, że drag, którego nie tworzą mężczyźni, traci swój ironiczny charakter i poczucie robienia czegoś niedozwolonego. Dlatego też  transpłciowe kobiety lub osoby AFAB (osoby, którym po narodzinach została przypisana płeć kobieca) nie powinny brać udziału w RPDR. Komentarz ten wywołał ogromną falę krytyki wśród fanów i fanek programu, szczególnie że RuPaul jest tak ważną postacią dla społeczności LGBT+. Ponadto zaledwie kilka miesięcy wcześniej Peppermit, transpłciowa drag queen, zajęła drugie miejsce w 9. sezonie show. W wyniku dyskusji, jaką wzbudziła wypowiedź RuPaula, franczyza od kilku sezonów próbuje rozszerzyć swoją definicję dragu. W Drag Race UK pojawiła się cispłciowa lesbijka Victoria Scone i biseksualna drag queen Scaredy Kat. Szósty sezon All Stars wygrała Kylie Sonique Love – pierwsza trans drag queen, a jedną z gwiazd 13. sezonu był  pierwszy transpłciowy mężczyzna – GottMik. Wydawałoby się, że wszystko idzie w stronę otwarcia Drag Race na rozmaitych twórców i twórczynie ze społeczności LGBT+, dopóki nie ogłoszono obsady najnowszego sezonu, którego premiera przypada na styczeń 2022 roku. W RPDR udział weźmie Maddy Morphosis – pierwsza cispłciowa, heteroseksualna drag queen programu. Głosy krytyków i krytyczek są jednoznaczne: Jak RuPaul śmie zapraszać osobę heteroseksualną przez innymi członkami i członkiniami społeczności LGBTQ+ – na przykład artyst(k)ami z niepełnosprawnościami lub drag kings?

Czy serial nie powinien przede wszystkim celebrować różnorodności queerowej sceny drag? A już na pewno dać wybrzmieć twórcom i twórczyniom LGBTQ+ zanim przyjmie pierwszą osobę hetero? Być może. Wydaje mi się jednak, że odpowiedzią na ten dylemat nie jest gatekeeping formy sztuki, która w swojej istocie stawia na wolność wyrażania siebie. Od ogłoszenia obsady 14. sezonu RPDR minęło zaledwie kilka dni, a już mnóstwo osób potępiło Maddy za zawłaszczenie queerowej tożsamości i doszło do wniosku, że tylko osoby queerowe mogą robić drag. Jak na ironię wiele z tych osób wołało, by do programu przyjąć drag king, które przecież często są cispłciowymi heteroseksualnymi kobietami. Z drugiej strony osoby hetero nie mają problemu z widocznością w mediach, dlaczego więc poraz kolejny wpychają się i zajmują queerowe przestrzenie?

Wczoraj (6 grudnia) Maddy Morphosis wrzuciła na swojego Twittera oświadczenie, w którym czytamy, że weszła na scenę [drag] krótko po ukończeniu szkoły średniej, ponieważ była to bezpieczna przestrzeń do odkrywania własnej tożsamości płciowej.

Ludzie, których spotkałem, i doświadczenia związane z dragiem pomogły mi lepiej zrozumieć, co znaczy dla mnie płeć i seksualność i gdzie się w tym wszystkim odnajduję.
[…]
Do każdego, kto mówi, że jestem przedstawicielem niedostatecznie reprezentowanej grupy: doceniam to, ale heteroseksualni mężczyźni nie są prześladowani czy wykluczeni w społeczności artystów i artystek drag.
Czułem się mile widziany, w każdym miejscu, do którego wszedłem. Nikt mnie nie unikał, wykluczał czy prześladował z powodu mojej seksualności, ale znam wielu_le artystów_ek, którzy_e byli_ły dyskryminowani_e za bycie AFAB, trans, PoC i nie tylko.

Myślę, że jedną z najlepszych rzeczy, które wynikną z mojego uczestnictwa w programie, są rozmowy na temat reprezentacji na scenie drag. Mam nadzieję, że pomoże w kwestii pokazywania bardziej zmarginalizowanych grup.

Pośród zarzutów o nieautentyczność, uprzedzenia rasowe i wykluczanie osób trans, jednym z najczęściej pojawiających się jest ten, że RuPaul’s Drag Race istnieje dla hetero publiczności. Czy w takim razie heteroseksualny mężczyzna przekraczający normy płciowe jest w stanie zmienić myślenie cis-hetów nie tylko o dragu? Być może obsada Maddy Morphosis pokaże milionom ludzi na całym świecie, że wszyscy powinniśmy uwolnić się od przestarzałych schematów płciowych i móc wyrażać się w pełni, bez względu na płeć czy seksualność.

W kontrze do RuPaul’s Drag Race program The Boulet Brother’s Dragula (2016) od początku istnienia gościł artystów i artystki z całego spektrum płci, seksualności i dragu. Dlatego też często powtarza się, że to przeciwieństwo Drag Race: tam, gdzie RPDR jest wybielony i złagodzony przez mainstream, Dragula celebruje dziwactwo, stawiając przede wszystkim na różnorodność. Tak naprawdę już w drugim sezonie Draguli pojawił się heteroseksualny mężczyzna występujący jako drag queen Disasterina. Został o wiele lepiej przyjęty przez publiczność niż Drag Race’owa Maddy i nawet zajął piąte miejsce. Dlaczego? Różnica od początku polega na reprezentacji: Disasterina była zawodniczką w programie, który istnieje, by wyrównywać szanse, podczas gdy Maddy dołączyła do show, który w obecnej formie stworzył fałszywą dychotomię w dragu, gdzie królowe (głównie cispłciowi mężczyźni) są ponad wszystkimi innymi utalentowanymi artyst(k)ami drag. Drag daje możliwość odkrywania różnych aspektów siebie. Oczywiście należy przede wszystkim znać i celebrować jego queerową historię i pochodzenie oraz rozpoznać rolę społeczności LGBTQ+ w jego popularyzacji. Jednak błędem wydaje się narzucanie granic tak wyzwalającej formie sztuki – nieważne czy robi to RuPaul, czy ktokolwiek inny.

Zatem odpowiedzią na obsadzenie Maddy Morphosis w RuPaul’s Drag Race nie powinno być wyznaczanie tego, kto może zostać uczestnikiem lub uczestniczką w programie i w ogóle robić drag, a raczej po prostu danie widz(k)om więcej. Więcej osób trans i niebinarnych, których obecność nie będzie wydawała się tokenistyczna. Więcej queerowych kobiet i drag kingów. A po tym nawet i więcej hetero mężczyzn, ponieważ mainstreamowy drag w telewizji powinien odzwierciedlać ten w prawdziwym świecie. Otwarcie drzwi inkluzywności oznacza, że każdy powinien mieć możliwość przejścia – nie zależnie od tożsamości płciowej czy orientacji seksualnej. Potrzebne są tylko szersze drzwi.